Stado Złotych Lwów

Nie, nie mam ochoty na kolejną burzę. *Ziew.* Kucyki płyną z nami?

Okej. *Zaczęła iść w kierunku plaży. Tam przysiadła na ciepłym piachu i czekała na Swahili.*

A ja bym chciała wiele rzeczy... *Mruknęła patrząc się w dal.*

Co znów ujrzałeś? *Podeszła do lwa.*

Może Swahili po ciotku pociotku ma w przodkach lwa pustynnego...? *Spytała niepewnie i cicho.*

*Przeszła wzdłuż ściany jaskini.* Patrz... Ten lew tutaj wygląda jak ty. Tylko ma brązową grzywę i inną sierść. *Wskazała na malowidło najbliżej wyjścia. Koło niego został namalowany lew wyglądający jak męska wersja Swahili.*

*Lwica cicho podeszła do towarzyszy. Spojrzała na ich niepewny wzrok, wlepiający się w naskalne malowidła.*
-Widzicie, stado lwów pustynnych często docierało na tą wyspę, by uzyskać pożywienie, wodę i inne cenne materiały, gdyż na pustyni im tego brakowało. Po śmierci Stada Wschodzącego Słońca, oni również wyginęli z braku wody i jedzenia. Nie mówiłam wam tego wcześniej, bo wiedziałam, że i tak mi nie uwierzycie.
*Po chwili do brązowej lwicy podbiegły kucyki. Swah spojrzała jeszcze raz na malowidła i powiedziała do reszty:*
-Musimy już płynąć, czas nam ucieka.
*Podeszła do statku przybitego do brzegu i pomogła wejść tam kucykom. Stanęła za sterem i spojrzała na wyspę. Wiedziała, że i tak tam musi wrócić, ale już za nią tęskniła. W końcu to był jej dom.*

*Gdy nastała noc, a kucyki spały, Swah dalej stała za sterem. Nagle tuż koło statku uderzył piorun. Nie wyglądał jednak, tak jak inne. Był koloru ciemnopomarańczowego. Lwica, widząc przerażone miny Nalimby i Chay, uspokoiła lwy.*
-Nie bójcie się, wiem co to oznacza.

-To duchy dawnych stad próbują się z nami skontaktować. To na pewno dotyczy mnie i was. Jeżeli nie macie w przodkach członków Stada Lwiej Ziemi, nic nam nie grozi. Prawdopodobnie chcą nam powiedzieć coś ważnego.
*Swahili spojrzała na zlęknioną lwicę, patrzącą na nią niepewnym wzrokiem.*
-