Stado Złotych Lwów

[Ponieważ temat zamierał, a moja łaskawa grupa nie ruszy tyłków i mi nie odpisze, trzeba zmienić nieco bieg wydarzeń... Ale o tym w moim poście ;)]

*Minęło mnóstwo czasu od kiedy Chay widziała jakiegoś znajomego lwa. Maisha i Sambo rozdzielili się z nią już długi czas temu, podróż była dla nich zbyt ciężka. Rozstanie było trudne, lwica nie chciała zostawiać swoich przyjaciół na pastwę losu. Usiłowała ich przekonać, by poszli razem z nią i nie poddawali się. Oni pewnie mieli jednak więcej zdrowego rozsądku, wiedzieli że na piechotę nie prześcigną zimy, że idąc po lodowej pustyni wzdłuż brzegu najpewniej zginą z głodu.
Lwica zaszlochała. Jeszcze nigdy nie czuła się tak słaba jak teraz, tak samotna. Od tygodni nic nie jadła. Wycieńczenie nigdy nie było tak wielkie jak teraz. Miała ochotę położyć się na zimnym podłożu, zamknąć oczy i pozwolić śniegowi zasypać jej ciało. Jednak wola przetrwania była zbyt duża, musi zobaczyć się ze swoją rodziną, przyjaciółmi. Nie może ich teraz opuścić. Jaką byłaby przywódczynią stada gdyby opuściła swą grupę. I tak już ich zawiodła, pozwalając zwyciężyć jej upartej naturze.
Ale oni mieli dobrego przywódcę, na pewno się nie zgubią. Na pewno przeżyją. Dopłyną do bezpiecznego miejsca.
Lwica potknęła się o wystający z lodu konar. Nie miała już siły wstać, nie miała już siły płakać. Tylko leżała. Wpatrywała się w błękitne niebo ponad nią, zastanawiając się gdzie są teraz jej przyjaciele. Czy Maisha i Sambo przeżyją? Czy statek Swahili nie zatonie? Czy Karinda wytrzyma tak ciężkie warunki? Czy Nalimba doprowadzi stado do celu?
Sekundy zamieniały się w minuty, minuty w godziny. Chay już nawet nie odczuwała zimna. Nie czuła nic. Tylko smutek ogarniający całe jej ciało. jak mogła być tak głupia i nie popłynąć statkiem? Czemu musiała tu zostać.
Ile minęło czasu? Godzina? Dwie?
Teraz nawet smutek i poczucie bezsensowności minęło. Liczy się jedna rzecz.
Umiera.
I śmierć zbliża się nieuchronnie. Czuła, jak jej serce zwalnia. Jak łapy powoli odmarzają. Jak oddech robi się coraz płytszy.
Zamknęła oczy. Poczuła się nawet radośnie. Przecież tam, po drugiej stronie, nie będzie czuła bólu. Spotka się ze swoimi rodzicami, potem z resztą rodziny i przyjaciół. Tam nie będzie musiała martwić się, czy przyjaciele przeżyją. Kiedy już Tam będą, spędzi z nimi wieczność.
Nic ich nie rozdzieli.*

[O Boże, jaka drama. Nie musicie czytać całego posta, to tylko uczucia Chay. Coś mnie tak wzięło na taki post.

*Lwica usłyszała przytłumione skrzypienie śniegu. Ostatkiem sił uchyliła lekko powieki i ujrzała brązową postać kroczącą ku niej.
Znów zrobiło jej się ciemno przed oczami, a ostatnią rzeczą jaką zobaczyła to wpatrujące się w nią pomarańczowe oczy.*

*W pierwszej chwili poczuła przyjemne ciepło. Czy to już koniec? Nie. Na pewno nie. Powoli odzyskiwała władzę w łapach.
Po kilku godzinach snu otworzyła oczy. Zobaczyła brązową lwicę. Na głowie miała czerwoną chustę. W pierwszej chwili pomyślała że to Swahili. Nie, to nie ten pysk. I wtedy zobaczyła jej oczy. Ten wzrok pozna wszędzie.
A może to jednak zwykłe majaki, wywołane wychłodzeniem, głodem i tęsknotą za przyjaciółmi?
Jednak warto mieć pewność.*
- Karinda...?

*Lwica popatrzyła na tobołki stojące koło jej nie-siostry. Była wygłodzona, a stamtąd pachniało suszonym mięsem. Podniosła się lekko i trąciła pyskiem torbę leżącą najbliżej niej. Ze środka wypadło kilka płatów ryb i chociaż Chay szczerze nienawidziła suszonych filetów, wzięła kilka do pyska i zaczęła je powoli żuć. Miała nadzieję, że Karinda, zwykle łagodna i spokojna, nie zareaguje wrogo na jedzenie jej zapasów.*

*Swahili otworzyła oczy. Ujrzała przed sobą biel śniegu. Chciała się podnieść, jednak nie udało jej się to. Lwica była cała obolała, w dodatku nie czuła tylnej łapy. Najprawdopodobniej złamała ją, gdyż jej statek uderzył mocno w skałę, a ona sama została wyrzucona na zimny śnieg. Nagle zauważyła nad sobą jakiegoś lwa. Odskoczyła daleko, jeżąc sierść na karku, jednak po chwili syknęła z bólu. Nie miała już wątpliwości, jej łapa była złamana. Gdy odwróciła się w kierunku lwa, który zaskoczył ją w najmniej oczekiwanym momencie, jej wzrok wyostrzył się i ujrzała przed sobą Karindę. Tak, dokładnie ją pamiętała. Nie odezwała się jednak, tylko obserwowała cały czas lwicę.*

*Swahili spojrzała zdziwiona na lwicę. Jak Kari mogła jej nie pamiętać? Zaraz, "lwica o niebieskich oczach"? To musiała być Chay! Swah zebrała wszystkie siły i podniosła się. Łapa bolała niemiłosiernie, jednak lwica dzielnie stawiała kroki. Musiała dotrzeć do Chay. Jednak dalej nie wiedziała, czemu Karinda jej nie poznała. Czyżby straciła pamięć?*
-Kari, nie pamiętasz mnie? Przecież to ja, Swah! - odezwała się do brązowej lwicy.

*Swahili milczała, dalej zdziwiona tym, że Kari nic nie pamięta. Nie odpowiedziała na żadne z pytań. Jednak gdy jej towarzyszka wspomniała o rannej nodze, szybko powiedziała:*
-Nie, to nic takiego. Dam sobie radę.
*Lwica po chwili zauważyła na śniegu leżącą Chay. Przyśpieszyła kroku, gdyż chciała jak najszybciej porozmawiać z lwicą.*