Stado Złotych Lwów

Świetny list ! Pisz dalej. Co najważniejsze, ciekawe, do tego nie za krótkie.

Hej Tato!

Spełniłem obietnicę. Jest akurat samo południe, znalazłem czas na pamiętnik. Opuściłem tamto drzewo, ponieważ te durnie mogłyby mnie przepędzić. Nie wiadomo, kiedy mógłby ktoś przyjść i od razu wezwać jakiegoś starucha, który by mnie przepędził. Życie jest męczące. Wiem.
Najlepsze jest teraz to, że jestem w Dolinie Spokoju! Jej! Nie przepędzili mnie… Jeszcze. Ukryłem się gdzieś za jakąś małą chatką, nie widzą mnie jeszcze. I raczej nie zobaczą. Może się jakoś tam obronię. Może.
Pogoda jest dobra, siedzę w cieniu, jest słonecznie, a chmury nie zakrywają ogromnej tarczy światła. Za mną jest niezły gwar, ale to też wytrzymam. Przyzwyczaiłem się przez jakiś czas mego durnego życia, w którym łażę i łażę w poszukiwaniu czegoś, co mi da przetrwanie.
Wstałem dzisiaj rano, jestem w miarę wyspany.  Jeszcze nawet słońce nie weszło, a  było to dobrą okazją, aby się bezszelestnie wślizgnąć. I oto jestem tutaj, w Dolinie Spokoju. Widzę nawet ten no… Ten taki…. No te wielkie schody, które sięgają do nieba! O jejku… A teraz dostrzegam  jakiś wielki pałac niż zwykle. A może to tam wybrano smoczego wojownika?
Matko Boska!
Ale szok!
Zobaczyłem taki fajny plakat… Który mówi, że są zgłoszenia do nowej piątki! Idealnie! Mógłbym tam pójść! Chociaż…
Tak, bardzo lubię kung fu, chociaż rzadko mi wychodzi. Ale to są dopiero szkolenia i treningi. Nie mam chyba nic z siebie wykazać, hm? Nie pamiętam, żeby kiedyś miał taką podnietę równej tej. Nie chodzi tutaj o takie wielkie sobie bycie mistrzem. Nie, a to jest już bardzo długa historia. Jak chcesz, to sobie ją czytaj, jak nie, to pomiń. Nie będę Cię dręczyć. Nie chcę… A otóż:

Kiedy miałem jakieś 4 góra 5 lat opuściłem sierociniec, aby zostać samotnikiem, w tajemnicy przed opiekunami. Nie byłem zbytnio lubiany, uważałem tamten budynek za byle co. A tak dokładniej jak byle obiekt, który staje się przeszkodą do nowego, lepszego, chociaż trudnego życia. Udało mi się to w nocy, wcześniej naprawdę dużo spałem. Ale nie obyło się bez awantury, a to jest przecież oczywiste!
Te durne kozy zaczęły mnie szukać, a i tak czy tak nazywano mnie tam bestią, lub obiektem do złagodzenia. Jak tak można? Pff…. A najgorsze było to, że tak się pytały przechodniów:
-Widzieliście może syna Tai Lunga i Hau? Nie możemy go znaleźć… Uciekł.
Potem mnie jeszcze opisywały. Nie wiem, czy nadal mnie szukają, ale chyba uznały, żeby dać sobie z tym wszystkim święty spokój. Teraz już dużo osób wie, że jestem twoim synem, tato. Oby tutaj tego nikt nie wiedział… Życie jest czasem durne, i Ty chyba też o tym wiesz, co nie?
Ano właśnie; myślę, że ta wiadomość jeszcze tu nie dotarła.

Nie wiem czy Ci mówiłem, ale nie da się opisać słowami tego, co ja czuję! Zachwyt… To zbyt małe słowo, aby opisać tą wielką adrenalinę, jeśli to tak mogę ująć. Ale to mój list do Ciebie, którego nikt nie powinien zobaczyć. No chyba, że pozwoliłbym komuś, komu mógłbym tak bardzo ufać, że by nie wydał tego, co tu jest.
Wybacz, ale mam zbyt wielką podnietę na to, aby jeszcze pisać. Idę do pałacu. Nie wiem, kiedy do Ciebie napiszę, tato. A, i jeszcze.
Bardzo mi  zależy, aby Shifu mnie wyszkolił. Podobno wychował Ciebie jak własnego syna i oto stałeś się potęgą, moim idolem. Bardzo Cię lubię, wiesz? Jestem… Twoim fanem. Jestem z siebie dumny, że mam w sobie twoje geny. Może też mam takie wielki talent, jaki ty masz? Przynajmniej miałeś… Chciałbym zostać następcą smoczego, bo Tobie się niestety nie udało bycie smoczym wojownikiem. A szkoda. Tamto coś, to tylko tłusta, gruba panda… Ale cśśś!!! Chciałbym być chociaż kimś z piątki. A potem dopiero  pokonać smoczego i zająć te miejsce, które powinno należeć do Ciebie… I byś żył nadal, a bilibyśmy razem szczęśliwi.
Jednak moim największym marzeniem jest to, aby Ciebie zobaczyć w prawdziwym świecie. Razem przeżywalibyśmy takie przygody, o których nam się nawet nie śniło! Byłoby naprawdę fajnie… Ale to tylko marzenia.
Wiem, że mówiłem, że Cię lubię. Powtórzę to, a co! Lubię cię.
W następnym liście napiszę Ci, jak mi poszło, oki?
Pa!
                                        Lung Hau
----------

Dzięki wielkie za komentarze! :) Myślę, że teraz też coś będzie... Ale naprawdę, dzięki wielkie. ;)

O, jak fajnie! :D I dzięki wielkie; A oto macie dokłdniejszy wygląd Lunga: http://seetene.deviantart.com/art/Lung- … etene&qo=0 jakby kto chciał, to niech se obaczy.

-------------

Siemaż Tato!

Nie pisałem do Ciebie kilka dni od ostatniego, fatalnego wydarzenia, które się miało spełnić. Miałem wtedy tak wielką nadzieję… A teraz to wszystko poszło na nic. Zupełnie. To jest właśnie powód, dla czego nie ruszyłem jakiejkolwiek mojej łapy i nie napisałem, że źle poszło. A było koszmarnie…
Wchodzę do pałacu z myślą, że mogę coś schrzanić na mój wiek. Mam prawie osiem lat, a więc pewnie mogłem się załapać na bycie kiedyś wielkim wojownikiem. Pisałem przecież niedawno, że chciałbym być taki jak Ty! A ty miałeś jakiś swój czas… Ale oni wszystko schrzanili. Podszedłem wtedy do Shifu, który stał na szczycie dachu, aby wszystko poobserwować. Zauważył mnie. Zeskoczył czym prędzej, a w jego oczach było coś takiego… Dziwnego, surowego. Wściekłego? Mhm.. No może. Coś nie był w humorze.
-Kim jesteś, i po co tu przychodzisz, co?-rzekł oschle.
Auć. Mówiono, że się zmienił na milszego… Ale coś nie bardzo. Kiedyś podobno też taki był. Potrząsnął mnie swym wielkim kijem na znak pogardy. W brzuch; nieco zabolało.  Po jakimś czasie zdobyłem się na odwagę. Raz kozie śmierć.
-Ja tylko chcę, abym dołączył do twoich uczniów… Chcę być jednym z twoich uczniów.
Bałem się.  Coś nie był w humorze.
Wyprostował się, oddychał powoli. Nie zmienił wyrazu twarzy. Moja morda była wręcz nieco przestraszona, wiedziałem o tym tak samo jak o takowym, że serce cofnęło mi się do gardła. Zależało mi na tym, a nie miałem na tyle odwagi, aby to powiedzieć… W końcu jej nabrałem. Wreszcie.
-Zależy mi, proszę mistrza. Bardzo zależy…
Czyżby miał jakieś wąty do mnie  czy co? Nic się nie zmieniło. Jeszcze…
-Ale musisz mi powiedzieć, kim jesteś, dlaczego chcesz, abym niby ciebie wyszkolił. A to smoczy wojownik ma wychować piątkę- nie ja. Nie ma go, jest w barze z kluskami, u swojego ojca gęsiora. Przyjmę cię pod jego skrzydła, jeśli sprostasz mym wymaganiom. A nie źle żeś trafił.
Zakpił sobie ze mnie. Najwyraźniej; poszliśmy.
A w między czasie…
-Nazywam się Lung Hau. Podobno oznacza to „Smok Kwiatu”, albo coś podobnego. Niedługo będę miał osiem lat, jestem samotny. Sam się wlokę po tym świecie w celu nie tylko takim, ażeby przeżyć, ale też i po to, aby się wykazać światu. Jestem sierotą. Nigdy nie znałem moich rodziców. Przynajmniej nie pamiętam ich imion… Nie pamiętam ich wcale. Wędruję po Chinach i oto właśnie dotarłem to tego miejsca. Słyszałem, że szanowny mistrz
Tak, wypytywał się o wszystko. Powiedziałem mu, że nie wiem, jak się nazywacie, żeby to na jaw na razie nie wyszło.
A ten Shifu to niezły porąbaniec jest. Zaraz zobaczysz, dlaczego.
Dotarliśmy do Sali ćwiczeń. Była zupełnie pusta, byliśmy tylko my. Czułem ogromny zachwyt czując, że wtedy najprawdopodobniej mnie przyjął, tylko jeszcze o tym nie mówił. Że kiedyś za pomocą smoczego, będę kiedyś wielkim wojownikiem… Ale tak się nie stało; podszedł ze mną do dziecięcej, zwyczajnej kukły. Byłem nieco zdziwiony… Bo przecież to grube coś miało mnie wyszkolić na poziom co najmniej równy jemu. Mała panda miała chytry, dziwny, niezwyczajny uśmiech. On coś kombinował.
-Pokaż mi, na ile cię stać. Zobaczymy, czy się nadajesz!
W tej właśnie chwili potwierdziły się moje obawy, a wtedy właśnie z piątką przyszedł smoczy. Słyszeli jego słowa, to na pewno. Największy nauczyciel w Chinach mówił dość głośno. Jak każdy, który był w tym zawodzie.
Stałem nieruchomo. Jak kołek. Jak ta panda w tej chwili.
-No dalej, śmiało! – zakpił sobie ten dureń i się jeszcze zaśmiał pod nosem.
Próbowałem przybrać odpowiednią postawę, odpowiednie ułożenie łap. Ważne było teraz jedno- wykazać się.
Nigdy nie trenowałem kung fu, a więc myślałem, że może coś tam będzie.
Wypstrykałem kilka ruchów przypominających kopnięcia, ciosy, bloki. Szło mi nawet nieźle…  Widziałem wiele widowisk, a w tamtej chwili zacząłem na nich  bazować. Robiłem wszystko mocno, dynamicznie!
Po wykazie wróciłem na miejsce. Shifu coś nie był zadowolony…
-Może i wziąłbym cię, wiesz? Ale wyczuwam coś w powietrzu, to samo co mistrz Oogway, kiedy trenowałem twego ojca.
Szlak! Ale skąd o tym wie? Reszta miała nawet dobre miny, smoczy by pewnie mnie wziął… Gdyby nie ten przeklęty bydlak!
-Ty możesz być taki jak on. Poszło ci nawet nieźle, ale idź. Oszczędźmy sobie tych trudów. Jeśli chciałbyś się wykazać tu jeszcze raz, ja z Po musielibyśmy uwzględnić, czy aby na pewno to dobry wybór. Masz w swoim imieniu kwiat, w przeciwieństwie do ojca. Mimo tego, i nie mówiłeś, kim on jest, ja wiedziałem, że coś zeskrobujesz mi tu. Idź. Nie chcę cię tu na razie widzieć.
Posłuchałem go. Wyszedłem i  wybiegłem stamtąd czym prędzej.
Nadal nie mogę tego znieść.
Shifu się okazał kolejnym bydlakiem, który bierze pod uwagę  moje korzenie. Ja też nie chciałbym go widzieć przez najbliższe dni. I tak jestem tu. Na łące po deszczu z towarzystwem wilgotnego powietrza, oraz chłodnego, lekkiego wiaterku, który wieje mi w plecy. Jest środek dnia. Bezchmurne niebo może jeszcze jest, ale nie widać jakoś słońca. Łąka, na której jestem, znajduje się na małym wzgórzu. Jest koło mnie jakieś drzewo, kilka krzewów. Mam nawet wspaniały widok na Dolinę Spokoju, a zwłaszcza na pałac.
Dobra, biorę się za medytację.
Pa tato!
                                        Lung Hau.

Jakie smutne! Dajcie chusteczkę! Ser, naprawdę piękne opowiadania. Czekam na następne!

Ah, szczęśliwe zakończenie..? Przynajmniej wesoła i szczęśliwa wiadomość od Lunga. Czekam w niecierpliwości na więcej!

Hej Tato!

Przedwczoraj miałem jakąś wenę, aby napisać list. Wczoraj jej kompletnie nie miałem. Był zupełnie nudny trening. Powiedzieli, żebym się przyzwyczaił, bo jak chcę tu zostać, to tak musi być. Nie wierzę, aby Piątkę i Smoczego też tak szkolono. A jeśli już, to zwątpię! Jeżeli na Ciebie ten stary miał takie metody, to ty chyba też zanudzałeś się na śmierć. Ale ważne jest to, że się szkolę, że rozwijam swoje umiejętności, aby stać się kiedyś kimś wielkim tak, aby każdy coś o mnie wiedział. Żebym mógłbym być wtedy dumą dla Ciebie, żeby nie myśleli,  że jesteśmy jakimiś bulwersami, czy czymkolwiek takim.
Dzisiaj też nie mam jakieś wielkiej, specjalnej weny, no ale coś tam u Ciebie nabazgrolę, abyś miał co robić, dobra?
Jest już wieczór, zjadłem dobrą kolację od smoczego. Ten dzień był w miarę dobry. Mimo tego, iż się nic specjalnie nie wydarzyło, to uważam go za wielce udany.  Shifu się do mnie nie przyczepił, tak samo jak tamto grube. Nabyłem nowych umiejętności, ale teraz to mało ćwiczyłem, ale zawsze coś. Mówili, jak ważna jest medytacja. Zasmakowałem jej już jakiś czas temu, kiedy ten dureń powiedział, abym się wynosił. Pamiętam, jak pisałem do Ciebie o tym list.
Jest teraz strasznie, mam przy sobie świecę, która daje mi trochę jasności, abym wiedział, co piszę. Rozpętała się wielka burza… O, akurat prawie, aby trafiło do tej małej nory, gdzie jestem. Każdy taką ma. Piątka, Po, ale z wyjątkiem Shifu. Nic nie wiadomo, gdzie dokładnie śpi, ale nie w takich ciasnotach jak reszta. Ponoć Ty też miałeś taki mały pokoik….; Z małego okienka doskonale widzę burzę, jak strasznie leje, ile to grzmotów nad naszą wioską tu ląduje. A deszcz pada tak mocno, że chyba zaraz zaleje nas ta woda. No, chyba, że stanie się jakiś wielki cud i tej wody już nie będzie.
To był dość krótki list. A z resztą… Nie mam nawet weny na pisanie. Nic się nie dzieje.
Pa Tato!
                                        Lung Hau.
P.S.
Tak sobie patrzę na ten list… Zastanawiam się, czy nie lepiej pisać wtedy, kiedy się coś dzieje. Bo teraz to jest wielka, potworna nuda. Straszna. Sam bym się wkurzył, jakbym dostał taki list. A będę pisać dużo tych ostatnich… Chociaż nie wiem. Nie jestem jakąś porąbaną wróżką, która przepowiada przyszłość. Myślę, że byłoby lepiej, abym pisał do Ciebie listy tylko wtedy, kiedy coś się zdarzy. Nie chcę Cię zanudzać, jak i nie chcę też jednocześnie wymęczać mej ręki na pisanie byle czego. Nie chcę, abyś się zanudził na śmierć. Wybacz, że jednak nie dotrzymuję obietnic.

Wiem, żeby tak pisać. Mam już nawet kolejny, długi rozdział do wstawienia. A co do uczucia, to się za raz odczepi. :c

--------------

Siemaż Tato!

Pisałem do Ciebie kiedyś, że będę pisał do Ciebie listy,  kiedy się coś wydarzy. A się wydarzyło. Wiedziałem, że kiedyś tak będzie, ale najpierw…
Minął już jakiś długi czas, iż zaczyna się „pora bidy” jak to się mówi w wiosce. A kiedy dołączyłem, to była podobno „pora szczęścia”. To jest niczym pory roku, więc to nie ma nic wspólnego ze mną. A więc minęło już z prawie kilka miesięcy… Prawie rok. A więc nadal mam osiem lat.
Ostatni czas nie był coś szczęśliwy. To był jakiś tydzień… E, nie. Dwa tygodnie temu był ten koszmarny dzień. Ta niemiła niespodzianka dała mi tak wielki cios w serce, że nadal nie mogę się pozbierać z tego wszystkiego. Wystarczą już tylko dwa słowa, abym poczuł, że me serce jest przebite niewidoczną włócznią.
Zostałem wygnany.
Na serio. To nie jest żaden głupi, dziecinny żart, lecz prawda. I to nie podczas jakiejś zabawy, czy co. I nie tak na chwilę. Na zawsze zostałem wygnany z wioski przez Shifu. A za co? Za nic. Za kompletnie nic. Niby za to, że jestem Twoim synem. A co to ma do rzeczy? Starałem się zawsze być grzeczny, pomagać innym, być miłym i uczciwym uczniem. Starałem być jak najlepszy dla wszystkich. Chciałem, aby tamci byli ze mnie dumni. A tu klapa.
Kiedy miałem zupełnie wolny czas, poszedłem w ostatnią (wtedy jeszcze nie wiedziałem, że ostatnią) wycieczkę do restauracji. Miałem parę groszy i mi wystarczyło na małe co nieco. No tamto to jeszcze mogłem spokojnie zjeść, nikt mnie nie zaczepiał. Było nawet mi miło. Kiedy wracałem…
Otworzyłem  główną bramę. Na zewnątrz byłem niczym oaza spokoju, ale wewnątrz czułem ogromne zdenerwowałem. Kiedy wracałem to przez tą całą drogę spotykałem denerwowanych mieszkańców. Niektórzy mieli w rękach warzywa, owoce, drewno, bronie i inne takie, które mogły nieźle upokorzyć.
-Szybciej!
-Na co jeszcze czekasz, synu Tai Lunga!
-Wracaj stamtąd, skąd przyszedłeś!
I inne takie tam okrzyki, aby mnie nastraszyć. I nawet im się udało! Mieli miny takie kamienne, że nie da się tego nawet opisać. Straszne. Wszyscy stali jak wykuci. Próbowałem to znieść, ale wszystko było potężniejsze ode mnie.
Otworzyłem główną bramę, a na górze stał Shifu. Po chwili byłem na środku areny, gdzie wybrano smoczego. Czułem się naprawdę koszmarnie. Ale to tylko początek.
-Po co ty tu przyszedłeś, co?- zakpił ze mnie wódz wioski.- Mimo tego, iż dałem Ci szansę, twój pobyt tutaj zakończył się wraz z dniem dzisiejszym. Długo się powstrzymywałem tej decyzji, ale… To był błąd.
Słowa Shifu zgromadziły ogromne dreszcze w mym ciele.
-Nie wiem, czy się spodziewałeś, ale wiem, że coś w tobie jest niebezpiecznego, a oto wyrok… Wygnanie!
To to był dopiero niezły cios. Poczułem niezłe ukucie w serce, aż jęknąłem i chwyciłem się za nie, odskoczyłem lekko w tył. W dodatku jeszcze tupot, okrzyki i rzucanie we mnie najróżniejszymi rzeczami spowodowały, że to był jeden z najgorszych dni w moim parszywym życiu, które chyba prawie nigdy nie zasmakowało szczęścia. I chyba to był nawet najgorszy. Dostałem drugą szansę, jakoś się spisywałem, a ten po raz kolejny czepia się moich korzeni. Nie widziałem min smutku na twarzach Piątki i Smoczego. Oni też byli niczym kamień, a to było już naprawdę dziwne. Nawet otworzono mi bramę, abym zwiewał. Cofałem się powoli w tył nadal patrząc z dołu na Shifu. Odwróciłem się w stronę wyjścia i próbowałem uciekać. Pędziłem czym prędzej ku wielkiej bramie, która było c raz bliżej z każdym mym skokiem, bądź krokiem. Moja ucieczka nie była bezbolesna, iż to wszystko co tam trzymali, to było do rzucania we mnie. Musiałem wiać stamtąd czym prędzej iż wiedziałem, że jeszcze trochę i by mnie tam zaraz pozabijali i nie byłoby tego listu. Tu biec czym prędzej, tu przez staw, przez pole, przez dach, a tu skok przez płot! To tylko kilka przykładów mych ruchów, kiedy musiałem uciekać. Ani chwili wytchnienia, za nic poczucia bezpieczeństwa. Za nic! Zero litości! Nic! Nawet przekraczając wielką furtę, nie mogłem się odnaleźć w spokoju. Nie zatrzymywałem się ani na chwilę. Nie mogłem. Biegłem i biegłem pomimo tego, że i wtedy byłem mocno wyczerpany. Zbyt mocno. Ale gdzie miałbym niby być bezpieczny? No chyba na wodach. Pędziłem i pędziłem, ile sił w mych łapach było. Przez mosty, stawy, osiedla, wioski. Jeśli już to był odpoczynek, aby nabrać troszkę tchu i napoić się. Na swej drodze napotkałem osadę, która była ogromna. Jedna z największych w Chinach. I tam musiałem się ukrywać, aby znaleźć i ukraść coś droższego dla mnie niż złoto… Łódź.
Byłem w tej wiosce jakieś kilka lat temu i doskonale wiedziałem, gdzie co jest, z czego to miasteczko słynie… A właśnie z takowych jak między innymi  doskonałe łodzie, od razu wyposażone we wszelkie środki przetrwania. Znajdywało się liczne kolonie wojska, a to właśnie dla wielkich wojowników. Miasto jest od jakiegoś czasu niemalże upadłe, iż zaatakowała je „Kraina Wiśni” leżąca niedaleko od Chin. Jest ona znacznie mniejsza, a jej nazwa to prawdopodobnie Japonia. Nigdy nie byłem tam, ale nie zaszkodzi kiedyś spróbować opuszczenia Chin na jakiś czas. A może tamto to będzie w miarę dobre miejsce?; Niedaleko znajduje się morze, a więc musiałem wytrzasnąć jakąś łajbę, pożywienie i inne tam takie.
I po kilku dniach udało mi się wytrzasnąć.
Spałem w dzień, a w nocy działałem. Byłem niczym nietoperz.
Zdobyłem wiele doświadczenia i rzeczy, aby tu teraz być i pisać do Ciebie ten list. Myślę, że mogę być tu bezpieczny. Przynajmniej bardziej bezpieczny niż w wiosce, ponieważ jestem sam na otwartej wodzie. Nie wiem dokładnie gdzie popłynę. Może wspominałem coś o tym, ale jednak się jeszcze trochę zastanowię. Myślę, że w mieście Gongmen będę miał jakieś schronienie, ale jednak do głowy przyczepiła mi się Kraina Wiśni. Nie wiem jednak, co tam dokładnie jest w tym drugim. Teraz mam tyle czasu, że uwierz- mogę pisać do Ciebie ten list wierząc, że jestem przygotowany na wszystkie negatywne i pozytywne uroki tego świata. Jestem w miarę spokojny o to, mam jakąś broń w zapasie, ale to są podobno spokojne wody, na których nikt nie bywa od jakiegoś bardzo długiego czasu.
A jednak śmiem zdecydować.
Gongmen.
Zdecydowanie.
Wiem, że mogę tego pożałować, ale raczej zwątpię. Miasto to leży blisko chińskich mórz, a więc mogę szybko się stamtąd ewakuować. Wiem, że jestem już blisko celu. Już na horyzoncie widzę nawet wielką wieżę. Wiocha jest to naprawdę wielka, ponieważ jest w niej dużo takich bandytów. Nie wszyscy stamtąd wyemigrowali po śmierci Lorda Shena. Wielu się ponoć właśnie tam ukrywa, zmienili wizerunek. Nie spotkała ich jeszcze kara, na którą zostali wyznaczeni. Zrobili wiele, aby tam być kim innym, niż  byli za czasów morderczego pawia. Może się okazać, że jednym z najmilszych w wiosce może być wprawdzie wojownikiem w armii tamtego ptaszyska. A czemuż nie? Przecież  pisałem, że tak może być. Ale popełnili zbyt wiele brutalnych czynów, aby się teraz na starość usprawiedliwiać, co nie?
Wprawdzie to nie wiem, co tam będę robił w tym Gongmenie. Pewnie będę odprawiał takiego samego idiotę, jak tamci, byleby tylko przeżyć. I chyba tak będę robić… Aby te półgłówki miały do mnie szacunek i jak będę lądować w więzieniu za to, że nie wybyłem z Chin na dobre, to żeby wtedy protestowali. Czasem trzeba mieć porąbane we łbie, aby się cokolwiek udało.  Im jakoś się tam żyje… To może i ze mną tak będzie? Bardzo bym tego chciał. Ale to naprawdę bardzo, bardzo. Tak bardzo, jak bardzo chciałbym Cię zobaczyć żywego na tej ziemi chociaż raz. A to jest moje największe marzenie. Bardzo bym chciał, aby się spełniło.
Powoli będę już kończył. Zaraz już będę w mieście. Kiedy indziej Ci opowiem co i jak tam u mnie, ale teraz nie mam czasu. Mam nadzieję, że mi wybaczysz…
Pa Tato!
                                        Lung Hau.